Sumadaga gengur meira á en aðra. Dagurinn í gær er dæmi um slíkan dag. Ég vaknaði í blíðskaparveðri. Klæddi mig í sumarleg föt og strunsaði í vinnUna. Þegar líða fór á morguninn fannst mér alger óhæfa að vera inni í þessu góða veðri. Ég plataði Sigurrós því með mér í Lunch á Vegamót. Sesar salatið þar klikkar seint. Sátum þar úti í blíðskaparveðri og sóluðum okkur. Þetta sló aðeins á eirðarleysið. Held að ég hafi verið smá óróleg út af tannlæknatímanum sem ég átti seinna um daginn.Þegar ég var nýmætt aftur í vinnUna þá hafði vinkona mín samband við mig og sagði mér ekki svo gleðilegar fréttir. Hún var að greinast með illkynja æxli í hálsinum. Skjaldkirtlinum nánar tiltekið. Fann hnút í hálsinum um daginn og lét taka sýni. Það reyndist vera illkynja. Hún tekur þessu þó með ró og ég veit að þetta fer allt saman vel. Þetta fer allt saman vel ezkan.
Var nýbúin að fá þessar fréttir þegar ég átti að mæta til tannsa. Það brotnaði nefnilega upp úr tönn um daginn og það varð auðvitað að laga hana. Auðvitað, segi ég með stirðnað bros á vör. Ungfrú Una hefur netta tannlækafóbíu. Sat stjörf við tölvUna þar til ég átti að arka upp og láta kíkja á herlegheitin (tannlæknastofan er á hæðinni fyrir ofan þar sem ég vinn). Ég var búin að barma mér yfir því að þurfa að fara til tannlæknis en fannst minn vandi smávægilegur eftir fréttirnar sem ég var nýbúin að fá. Ég nefndi það við tannlækninn að ég væri með netta fóbíu gagnvart tannlæknum. Það væri þó ekkert persónulegt. Hún tók þessu vel og brá á það ráð að deyfa vel og vandlega svo að ég myndi ekki finna fyrir neinu. Það virkaði. Fannst þetta ekki mikið mál og hef jafnvel, en bara jafnvel, komist yfir þessa fóbíu mína. Ég var þó mjöööög dofin í hálfu andlitinu (nefið þar ekki undanskilið) þegar ég kom aftur í vinnUna. Talaði frekar skringilega.
Var nýsest aftur við vinnu þegar ég fékk ánægjulegt símtal. Þóra Brynjars vinkona mín, sem bjó einu sinni í Citýinu, hringdi í mig. Hún flutti frá Þorlákshöfn árið 1988 til Keflavíkur. Ég hafði sem sagt ekki heyrt í henni í 17 ár þegar hún hringdi. Ég talaði þó hálf skringilega og sagði: ,,þsú verþður að afþsaka hve þskringilega ég tala. Var að koma frá tþannlækni og er enn deyfþð. Henni fannst það ekki mikið mál. Já, hún býr sem sagt enn í Keflavík, á mann, hús, bíl, 2 börn og það 3ja er á leiðinni núna í ágúst. Frábært að heyra í henni eftir allan þennan tíma. Held að það líði ekki önnur 17 ár þar til ég heyri í henni aftur.
Ég vann örlítið eftir þetta og svo var pizza og bjór í vinnunni.
Eftir pizzUna fór ég heim og sólaði mig aðeins. Þar sem ég sat og sólaði mig þá rekur Hólmstein leigusala á fjörur mínar. Hann er afskaplega kómískur maður. Er um 7tugt og er mikill prinsip maður. Hann bað mig um að afsaka ónæðið en hann bara varð að spyrja hvort að ég hefði tekið eftir býflugnabúinu sem væri beint fyrir utan svefnherbergisgluggann minn. Hjartað tók kipp en ég var að viðurkenna að svo hefði ég ekki gert. Ég rauk inn til að athuga þetta og viti menn, heljarstórt býflugnabú hékk þar! Hvernig gat þetta farið fram hjá mér! Hólmsteinn spurði hvort að ég vildi hnýta eitthvert reipi við ofninn og henda reipinu út um gluggann. Ég sagði að hann mætti bara fara inn í herbergi og hnýta þetta blessaða band. Hann sagði að það væri alger nauðsyn að hafa það, svo að hann slasaði sig ekki. Hann sagðist ætla að taka búið um kvöldið og bætti við að hann yrði sennilega að klæða sig vel og hylja andlitið. Really...
Ég henti mér svo í ræktina og þegar ég kom heim var býflugnabúið farið. En býflugurnar ekki. Hann Hólmsteinn hefur greinilega ekki verið að hafa fyrir því að eitra fyrir kvikindunum. Þær gistu því á glugganum mínu í nótt! Ég þorði ekki að taka bandið niður og því svaf ég með snæri yfir hausamótunum á mér og býflugur á glugganum. Wunderbar! Kannski ég tali við Hólmstein um að fá meindýraeyði á kvikindin. Hann er samt þannig gerður að hann vill gera sem mest sjálfur. Ekkert að kalla til menn eða konur til að laga hlutina. Það eru 2 innstungur sem virka ekki í stofunni en ég hef ekkert verið að láta hann vita af því. Hann mundi örugglega vaða í það að laga þær sjálfur og skaða sig. Betra að láta það vera. Góðar stundir
